Άρθρο της Ειρήνης Ραϊδη, Ψυχολόγου , Ειδικευμένης στη Συστημική Ψυχοθεραπεία
Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο απλά.
Κάποτε οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πιο στενές.
Κάποτε τα σπίτια ήταν χαμηλά και ο δρόμος ένωνε τα παιδιά στα παιχνίδια τους. Κάποτε.
Σήμερα οι άνθρωποι τρέχουν ανελέητα. Τρέχουν να προλάβουν τις δυο δουλειές τους, τρέχουν να καλύψουν τις άπειρες οικονομικές υποχρεώσεις, τρέχουν τα παιδιά στις άπειρες δραστηριότητές τους. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν. Τα άγχη τους πολλαπλασιάζονται καθημερινά και η καραμέλα
« μα τώρα η ζωή είναι πιο απλή καθώς υπάρχουν πολλές ευκολίες(αυτοκίνητα, κινητά, πλυντήρια κτλ)» δεν πείθει κανέναν. Η ζωή κυλά με γρήγορο ρυθμό, χωρίς ανάσα, χωρίς να προλαβαίνει κανείς να συνειδητοποιήσει κάθε φορά τι κάνει και πού βρίσκεται, να αφομοιώσει τις αλλαγές που βιώνει.
Οι ζυμώσεις δεν γίνονται, οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη και η ευελιξία είναι το κλειδί της σύγχρονης ζωής και επιβίωσης. Και κάπου εδώ, έρχονται οι δυσκολίες ως φυσικό παρελκόμενο : ψυχολογικές διαταραχές, τριγμοί στο θεσμό της οικογένειας, διαζύγια, μοναξιά, παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να έχουν χρόνο με τους γονείς τους, αδιέξοδες σχέσεις, αυτοάνοσα νοσήματα, αίσθηση ανικανοποίητου.
Καινούρια εποχή, καινούρια προβλήματα. Είμαστε σε μια μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη. Το παλιό το γνωρίζουμε μεν, δεν είναι λειτουργικό δε. Το καινούριο που οδηγούμαστε, άγνωστο, μας φοβίζει. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε δεν μας βοηθά πια κι όλα φαντάζουν παρωχημένα. Όποιος αντιστέκεται στη θύελλα αλλαγών,
« χτυπιέται» περισσότερο σε ψυχολογικό επίπεδο. Κι είναι και μάταιο. Το ποτάμι πάει μόνο μπροστά κι οι εμμονές μόνο κακό έχουν να δώσουν. Από την άλλη πώς να εμπιστευτείς κάτι που δεν ξέρεις? Σχέσεις μέσω κοινωνικών δικτύων, δουλειά εξ αποστάσεως, καινούριοι τύποι οικογένειας, ψυχοθεραπεία κι εναλλακτικές θεραπείες στην καθημερινότητα των ανθρώπων, άλλες μορφές διασκέδασης και τρόποι ζωής… Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν έχει ή δεν πρέπει να έχει αρνητικό πρόσημο. Όμως είναι καινούρια δεδομένα για πολλούς ή τους περισσότερους ανθρώπους και δυσκολεύονται να τα δεχτούν. Πχ «Μα τι δουλειά κάνει αυτός? Αφού δεν πάει κάπου! Δουλειά εξ αποστάσεως? Τι είναι αυτό??» ή «Μα καλά μόδα οι ψυχοθεραπευτές? Και να το λένε έτσι ότι πάνε, χωρίς ντροπή???». Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Κι όμως. Και η δουλειά εξ αποστάσεως είναι κανονικότατη δουλειά, κι οι ψυχοθεραπευτές χρειάζονται κι όποιος πάει δεν είναι διαταραγμένος. Αυτή είναι η καινούρια πραγματικότητα.
Οι πληροφορίες, οι εικόνες και τα συνεχώς εξελισσόμενα μοντέλα ζωής έρχονται σε γιγαντιαία κύματα καταπάνω μας και καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε και να βρίσκουμε καινούριες ισορροπίες και σταθερές. Δύσκολο κι εξαντλητικό το θέμα…
Τα πράγματα ωστόσο προχωρούν κι όποιος ζει προχωρά, τρέχει για την ακρίβεια. Μην ξεχνούμε όμως μέσα σε όλο αυτό το χαοτικά αλλαγμένο και συνεχώς εξελισσόμενο σκηνικό, να δημιουργούμε χρόνο για τον εαυτό μας, να κοντοστεκόμαστε συχνά πυκνά και να μας παρατηρούμε. Κι αν τα βρούμε σκούρα, να δεχόμαστε την εξελιγμένη βοήθεια της εποχής μας χωρίς παρωπίδες.
Είμαστε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Τρεις διαστάσεις, εξίσου σημαντικές.
Για να αντιμετωπίσουμε την εξάντληση της εποχής μας.
