Άρθρο της Ειρήνης Ραϊδη, Ψυχολόγου , Ειδικευμένης στη Συστημική Ψυχοθεραπεία
Περπατώντας στο μονοπάτι της ζωής, συλλέγουμε εμπειρίες φωτεινές και σκοτεινές, βρίσκουμε δυσκολίες και ευκολίες, μαθαίνουμε τον εαυτό μας, ζυγίζουμε τις δυνάμεις μας… Κάποιες στροφές όμως μας φέρνουν αντιμέτωπους με αδιέξοδα. Και τότε, τι κάνουμε???
- Ακινητοποιούμαστε και μένουμε μπροστά στο αδιέξοδο γκρινιάζοντας για το κακό που μας βρήκε, χάνοντας χρόνο από τη ζωή μας?
- Προσπαθούμε μάταια να «περάσουμε» μέσα από το αδιέξοδο αρνούμενοι την πραγματικότητα, τη «λάθος» στροφή που πήραμε κάποια στιγμή βαδίζοντας βιαστικά?
- Αποφασίζουμε πως κάναμε λάθος και πέσαμε πάνω στο αδιέξοδο, κάνουμε μεταβολή και προχωράμε και στη διαδρομή σκεφτόμαστε σε ποιο σημείο κάναμε την επιλογή του συγκεκριμένου δρόμου και τι άλλες επιλογές είχαμε ή έχουμε.
Συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Πως κάνουμε λάθη ακολουθώντας το αχαρτογράφητο μονοπάτι της ζωής μας, τόσο διαφορετικό για τον καθένα μας. Πως τα κλάματα, η απόδοση ευθυνών στους άλλους, η άρνηση της αποδοχής της πραγματικότητας δε βοηθά πουθενά….
Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε…
Το να γυρίσουμε πίσω το μονοπάτι που ήδη βαδίσαμε, μας βοηθά για να δούμε ξεκάθαρα, βήμα βήμα τις επιλογές μας και να επαναορίσουμε τα κριτήριά μας. Οι ρυθμοί μας γίνονται πιο αργοί γιατί τώρα χρειάζεται σκέψη το πράγμα, δεν πάμε κι όπου μας βγάλει όπως την πρώτη φορά γιατί έτσι θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Ο σκοπός είναι να ωριμάσουμε, να κοιτάξουμε κατάματα και να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Τον καινούριο εαυτό μας. Τον ταλαιπωρημένο, τον πληγωμένο από την εσωτερική πάλη του με το «αδιέξοδο» αλλά και τον ακούραστο, που συνεχίζει παρά τις αναποδιές και δεν τα παρατάει μπροστά στις δυσκολίες, παρά ψάχνει τρόπο να προχωρήσει.
Όσο κι αν η τρίτη επιλογή φαίνεται η προφανής και αυτή που θα έκαναν οι περισσότεροι άνθρωποι, στην πραγματικότητα λίγοι την επιλέγουν. Οι περισσότεροι στέκονται ακόμη μπροστά στο αδιέξοδο της ζωής τους γκρινιάζοντας και επιμένοντας στις λάθος επιλογές τους. Κάνουν από τα νεύρα τους μικρά βηματάκια μπρος πίσω, αλλά αυτό δεν ωφελεί. Τραυματίζουν το σώμα και την ψυχή τους πέφτοντας με ορμή στον τοίχο του αδιεξόδου τους, προσπαθώντας να δείξουν τη μαχητικότητά τους και επιδεικνύοντας τα τραύματά τους στους άλλους ως απόδειξη πως δεν παράτησαν τη μάχη. Και οι άλλοι τους θαυμάζουν για το θάρρος τους. Μια ωραία ψευδαίσθηση…
Κάποιοι στολίζουν το αδιέξοδο με λουλούδια για να το ομορφύνουν και να γίνει πιο ανεκτή η ακινητοποίησή τους στο συγκεκριμένο σημείο της ζωής τους. Η φυσιολογική ροή της ζωής όμως δε δέχεται τα ημίμετρα. Και βαθιά ο καθένας μέσα του ξέρει την αλήθεια. Κι όταν σταματάει τον εαυτό του από τη ζωή γιατί δε δέχεται να αλλάξει μονοπάτι, η ψυχή και το σώμα του θα αντιδράσει. Είναι θέμα χρόνου.
Δυστυχώς το αυτονόητο των αδιεξόδων που θα συναντήσουμε στη ζωή, δε μας το έχουν μάθει. Τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας πως όλα θα πάνε καλά, πως στις δυσκολίες θα έχουν κάποιον να τους βοηθάει όπως έχουν στο τώρα τη μαμά και τον μπαμπά, δεν μαθαίνουν να δέχονται τη ματαίωση, δε μαθαίνουν την υπομονή και την επιμονή, δεν χτίζουμε την ψυχική ανθεκτικότητα των παιδιών μας. Δεν φταίνε τα ίδια, όπως δεν φταίγαμε κι εμείς για τον τρόπο που εκπαιδευτήκαμε και για τις πεποιθήσεις μας.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή έχει δυσκολίες και πως αυτό θα πρέπει να το έχουμε ως δεδομένο. Όπως και τα λάθη που θα κάνουμε γιατί η ζωή είναι αχαρτογράφητη για τον καθένα μας και είναι αδύνατο να ξέρουμε πάντα το σωστό, όσο καλή προετοιμασία κι αν έχουμε κάνει. Θα λυγίσουμε, θα πονέσουμε, θα χτυπήσουμε το κεφάλι μας στα αδιέξοδα που σίγουρα θα πέσουμε επάνω τους, αλλά….. οφείλουμε να συνεχίσουμε. Πιο σοφοί, πιο συνειδητοποιημένοι. Τη διαδρομή μας. Τη ζωή μας. Το καλό κρύβεται πάντα λίγο παρακάτω…
