“Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του” (Δανεισμένο από επιγραφή σε βεντάλια, στην εκδήλωση του Bailarte) Λέον Τολστόι
«Τι το θες, μωρέ τώρα το πτυχίο; Στα 43 σου;»
Αυτή είναι μία από τις ερωτήσεις που άκουσα. Όχι απαραίτητα κακοπροαίρετα. Πολλοί το λένε επειδή απορούν, άλλοι από αγάπη, ίσως και κάποιοι από λάθος συνήθεια. Είναι δύσκολο να κατανοήσεις κάτι έξω από τα κοινωνικά “πρέπει”. Για πολλούς, το πτυχίο ανήκει στους 20ρηδες. Κι όμως…
Η απάντησή μου ήταν. Είναι. Και θα είναι, απλή:
Γιατί το ήθελα! Γιατί δεν το άφησα ποτέ! Γιατί δεν τελείωσα με τα όνειρά μου!
Πριν λίγες μέρες, έγινα αυτήκοος μάρτυρας ενός εκ των γεγονότων που με ώθησαν να γράψω αυτό το κείμενο. Ήμουν σε ένα τοπικό σούπερ-μάρκετ, όταν άκουσα δύο κυρίες να μιλούν. Μία εκ των δύο, σίγουρα άνω των 50, ανακοινώνει με ενθουσιασμό στη φίλη της ότι ξεκίνησε μεταπτυχιακό. Δεν τις είδα εξαρχής, ήμουν σε διπλανό διάδρομο, αλλά η φωνή της, γεμάτη περηφάνεια, μου έφερε στο μυαλό την εικόνα ενός παιδιού που μόλις πήρε τον έλεγχο με «άριστα» και τον δείχνει στους γονείς του.
Λίγες μέρες αργότερα, ένας από τους πλέον επιφανείς ανθρώπους της πόλης μας, τον οποίο εκτιμώ και σέβομαι βαθύτατα τόσο για το έργο του όσο και για τη διαρκή συνεισφορά του στην τοπική κοινωνία και τον πολιτισμό, μοιράστηκε μαζί μου τη δική του στιγμή αναγνώρισης. Την προηγούμενη χρονιά βραβεύτηκε σε έναν σημαντικό ευρωπαϊκό θεσμό και μου είπε πως ένιωσε «σαν παιδί που μόλις πήρε το πρώτο του βραβείο». Η έκφρασή του, η λάμψη στα μάτια του, η συγκίνηση, η απλότητα και η ειλικρίνεια με την οποία το εξέφρασε ήταν για μένα μια δυνατή υπενθύμιση.
Άνθρωποι όπως οι προαναφερθέντες δεν περιμένουν την έμπνευση. Δημιουργούν έμπνευση. Και μόνο με την παρουσία τους, με τον τρόπο που βιώνουν και μοιράζονται την καθημερινότητά τους, σε εμπνέουν να γίνεσαι καλύτερος. Τους ευχαριστώ, προσωπικά, που πορευόμαστε στην ίδια πόλη. Είναι τιμή.
Αυτές οι εικόνες, αυτά τα συναισθήματα, είναι η απόδειξη. Ότι δεν υπάρχει «σωστή ηλικία» για να ξεκινήσεις κάτι που ποθείς. Υπάρχει μόνο κατάλληλη στιγμή και αυτή, συνήθως, είναι η στιγμή που εσύ νιώθεις έτοιμος.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο αποφοίτησα από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών. Μετά από χρόνια δουλειάς, υποχρεώσεων, παιδιών, οικογένειας και αγώνα. Η πρώτη σχολή που είχα περάσει μετά το λύκειο δεν με ενέπνευσε ποτέ. Δεν την αγάπησα. Δεν με εξέφραζε και ούτε με εκφράζει.
Αυτό που πάντα ήθελα ήταν να σπουδάσω διοίκηση, οικονομικά, να ασχοληθώ με τη διοίκηση ολικής ποιότητας. Ήθελα να μάθω πώς λειτουργούν οι επιχειρήσεις, να εξελίξω τον εαυτό μου. Όχι για την κορνίζα στον τοίχο, αλλά για τη γνώση. Για να ανέβω σκαλί-σκαλί τη γνωστή πυραμίδα του Maslow. Για την αυτοπραγμάτωση.
Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Είχε βραδινά διαβάσματα, εργασίες σε ώρες ξεκούρασης, Σαββατοκύριακα με υποχρεώσεις. Αλλά τα κατάφερα. Και μαζί μου, τα κατάφερε η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και όσοι πίστεψαν στο εγχείρημα. Τους ευχαριστώ από καρδιάς.
Τώρα νιώθω πιο έτοιμος από ποτέ να επιστρέψω αυτά που έμαθα. Να τα χρησιμοποιήσω στη δουλειά μου, να τα μοιραστώ με τους ανθρώπους γύρω μου. Μα περισσότερο από όλα, να τα δώσω στα παιδιά μου· όχι μόνο σαν γνώσεις, αλλά σαν τρόπο σκέψης, σαν παράδειγμα.
Αυτό το ταξίδι όλων αυτών των ετών δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Ήταν γεμάτο εμπειρίες, προκλήσεις, γνώση, αυτογνωσία. Ήταν ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια της ζωής μου. Και ναι, θα το ξανάκανα. Γιατί με έκανε καλύτερο. Πιο ώριμο. Πιο ανοιχτό σε προκλήσεις.
Οι γνώσεις και η βοήθεια που θα προσφέρω από δω και πέρα δεν είναι οι ίδιες που θα προσέφερα αν έμενα στάσιμος. Είναι βαθύτερες, ουσιαστικότερες. Έχουν ποιότητα. Όχι γιατί απέκτησα απλώς περισσότερα εργαλεία, αλλά γιατί απέκτησα μεγαλύτερη αντίληψη.
Γι’ αυτό το λόγο Θα συνεχίσω και τις σπουδές μου. Και την προσωπική μου ανάπτυξη. Και τη βελτίωση εκείνων των πτυχών του εαυτού μου που κάνουν τη διαφορά. Γιατί μόνο όταν αναπτύσσεσαι εσωτερικά μπορείς να προσφέρεις πραγματικά στους γύρω σου, στην οικογένειά σου, στην κοινωνία.
Έχεις τη δυνατότητα να τους δείξεις ότι τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. Ότι η ζωή δεν μετριέται με σταθμούς, αλλά με κατευθύνσεις. Με μικρές και μεγάλες κατακτήσεις της καθημερινότητας. Ότι το «κάποτε θα…» μπορεί να γίνει τώρα, αρκεί να το πιστέψεις και να κάνεις την πρώτη κίνηση.
Απευθύνομαι λοιπόν σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές και έχει αφήσει κάτι στη μέση. Ένα απολυτήριο. Ένα πτυχίο. Μια ιδέα που έμεινε στο συρτάρι. Ένα όνειρο που κάποτε έλαμψε αλλά έσβησε μέσα στην καθημερινότητα.
Μην το αφήνεις άλλο.
Αν δεν το έκανες ως τώρα, ίσως δεν ήσουν έτοιμος. Τώρα όμως, αν το σκέφτεσαι, ίσως να είσαι. Τώρα είναι ίσως η δική σου κατάλληλη στιγμή. Κι αν την ακολουθήσεις, θα την κάνεις μοναδική.
Γιατί στο τέλος, δεν είναι θέμα ηλικίας. Είναι θέμα καρδιάς και η καρδιά όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν γερνάει ποτέ.
