“«Φώτα, Κλακέτα, Πάμε !» και οι πύλες ανοίγουν….”
Του Αγησίλαου Κυριαζή
Φίλε / Φίλη
Αυτές τις μέρες το Μεσολόγγι γιορτάζει, τιμά και αναριγεί. Έρχεται εκείνο το κατανυκτικό βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου που τα φαναράκια στο δρόμο θα δείχνουν την πορεία προς τον Κήπου των Ηρώων, τα κεριά θα φωτίζουνε τα σπίτια, οι μπάντες θα γεμίσουν με παιάνες την πόλη και οι μυροφόρες με τα κεραμίδια στα χέρια θα ποτίσουν την ατμόσφαιρα από θυμίαμα. Από παιδί τη θυμάμαι αυτή τη σκηνή. Τον ρυθμό της μπάντας. Το βήμα λιτανείας. Την Εικόνα της Εξόδου, που είναι από τα λίγα ζωγραφικά έργα (αν όχι το μοναδικό), που του αποδίδονται τιμές εικόνας – σκηνώματος Αγίου αλλά ταυτόχρονα και στρατιωτικής πολεμικής σημαίας. Τα ζούσα όλα αυτά και έλεγα από μέσα μου «Μα γιατί όλα αυτά να μην τα ζουν όλοι οι Έλληνες ? Μόνο έτσι θα καταλάβαιναν τι πάει να πει Μεσολόγγι». Κράτησε λίγο στο μυαλό σου αυτό το «μόνο αν το ζήσουν θα καταλάβαιναν τι θα πει Μεσολόγγι».
Θα πάω λίγο στα επίκαιρα… Με λύπη όλων μας βλέπουμε την πόλη να συρρικνώνεται, να φθίνει, να πέφτει στην ανυποληψία και στην αφάνεια. Αποκορύφωμα όλων ? Η υποβάθμιση του Πρωτοδικείου. Τι να πει κανείς γι’ αυτό. Για την αγνωμοσύνη της Πατρίδας στον τόπο που ακόμη και κατά την περίοδο του αγώνα, λειτουργούσε Ειρηνοδικείο («Ειρηνοποιοί» λέγονταν οι δικαστές). Μην αυταπατάσαι όμως φίλη ή φίλε μου για το ποιος ευθύνεται για εδώ που φτάσαμε. Εμείς φταίμε. Ναι εμείς. Εκείνοι είναι αυτοί που είναι. Οι όποιοι «εκείνοι». Αγνώμονες, ανιστόρητοι, εμπαθείς με την Ιερή Πόλη, ανίκανοι….όπως θες πες τους. Το θέμα είναι τι κάναμε και τι κάνουμε εμείς. Εμείς τους επιτρέψαμε να ξεχάσουν το ποιοι είμαστε και σε τι χώματα πατάμε απάνω. Εμείς επαναπαυόμαστε στις δάφνες των προγόνων μας και περιμένουμε σε κάθε μας δύσκολη στιγμή να μας ξελασπώσουν. Λες και θα σηκωθούν από τον τάφο και θα δώσουν άλλη μια μάχη για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται. Σάμπως και τότε από το «κουβέρνο» δεν λοιδορήθηκαν και αφέθηκαν στην μοίρα τους. «Η διχόνοια η δολερή…» που γράφει τόσο ωραία ο Σολωμός. Και όπου «κουβέρνο» βάλε τον όποιο έχοντα την δύναμη να λάβει αποφάσεις για την τύχη ενός τόπου.
Σε ακούω να ρωτάς «Ωραία και τώρα τι κάνουμε ?»
Ξέρεις, για μένα υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων. Αυτοί που για κάθε πρόβλημα ψάχνουν να βρουν μια λύση και αυτοί που για κάθε λύση ψάχνουν να βρουν ένα πρόβλημα. Θεωρώ ότι ανήκω στην 1η κατηγορία. Και ναι, πιστεύω ότι στο πρόβλημα μαρασμού της πόλης μπορούν να βρεθούν λύσεις. Έτσι άλλωστε δεν είπαμε στο 1ο άρθρο ? Έτσι δεν συμφωνήσαμε ? Να σκεφτόμαστε θετικά.
Το μεγάλο πρόβλημα εδώ έχει όνομα. Λέγεται «Λησμονιά». Μπορεί εμείς να μην ξεχάσαμε αλλά μας ξέχασαν εκείνοι. Και πρέπει να τους υπενθυμίσουμε το ποιοι είμαστε. Ποιοι ήταν οι πρόγονοί μας. Τι έκαναν για να αναπνέουμε και να ζούμε ελεύθερα. Είναι πολύ καλές οι εκθέσεις, σημαντικές οι συναυλίες, αλλά εδώ χρειάζεται κάτι μεγάλο, κάτι εκκωφαντικό ! Κάτι που καλλιτεχνικά θα σοκάρει (με θετικό τρόπο) όχι μόνο την Ελλάδα αλλά την οικουμένη ολόκληρη. Κάτι που δεν θα μπορεί κανείς να του γυρίσει την πλάτη και να κάνει πως δεν υπήρξε. Κάτι που μετά από αυτό, κανείς δεν θα μπορεί να πει «δεν ήξερα πραγματικά τι έγινε τότε» ή «η Έξοδος τελικά ήταν ηρωική ή όχι ?». Επομένως μόνο για το παρόν άρθρο, η παρούσα στήλη θα μπορούσε από το «Για φαντάσου το Μεσολόγγι» να παραφραστεί σε «Για ξαναθυμήσου το Μεσολόγγι».
Πριν σου πω λοιπόν την λύση ή τουλάχιστον την δική μου πρόταση (αν και μάλλονφαντάζεσαι το που το πάω), επίτρεψέ μου να σου πω μια μικρή ιστορία.
Είναι Πρωτοχρονιά του 2023. Έχω ξεκινήσει ήδη να γράφω το σενάριο για μια ταινία με κοινωνικό περιεχόμενο που στο επίκεντρότης είχε την αναπηρία. Δεν είχα βάλει κάποιο χρονικό στόχο για το πότε θα τελειώσω. «Προχώρα το»έλεγα στον εαυτό μου και «όποτε το τελειώσεις». Φτάνει η νύχτα παραμονής Θεοφανείων. Λένε, ότι εκείνη την νύχτα ανοίγουν οι ουρανοί και ότι ευχηθείς θα πραγματοποιηθεί. Εκείνη την νύχτα λοιπόν,εκτός από υγεία σε μένα την οικογένειά μου και όλο τον κόσμο είπα «Φανέρωσε Θεέ μου έναν στόχο μεγάλο. Τόσο μεγάλο που να λες “τι λες ρε παιδί μου !”». Σαν να πετάς ένα αστέρι στο μέλλον και να το ακολουθείς σαν φάρο. Όπως όταν ήμασταν παιδιά και τεντωνόμασταν να πιάσουμε το βάζο με τα γλυκά ή τα μπισκότα στο ράφι που μας φαινόταν άπιαστο και τεντωνόμασταν. Έτσι το σκεφτόμουν. Ξημερώνει των Φώτων. Έχω ξεχάσει τι έχω ευχηθεί το προηγούμενο βράδυ. Κυλάει ομαλά η μέρα. Φτάνει το απόγευμα. Χαζεύονταςστην τηλεόραση πέφτουμε πάνω στην εκπομπή του «Ποιος θέλει να γίνει Εκατομμυριούχος». Ερώτηση για τα 1000 ευρώ «Ποια είναι η Πρωτεύουσα της Αιτωλ/νιας». Ο παίχτης απαντά «Β. Μεσολόγγι». Η απάντηση σαφώς και είναι η σωστή (ακόμα τουλάχιστον…). Ο παρουσιαστής κ.ΓρηγόρηςΑρναούτογλου, αντί να χαμογελάσει ή να επαινέσει τον παίχτη όπως κάνει συνήθως ή έστω να πει κάποια στοιχεία που του δίνει η παραγωγή για την απάντηση, κοιτάζει το κοινό σοβαρός και λέει «Μεσολόγγι. Τι να πει κανείς για το Μεσολόγγι. Τις προάλλες διάβαζα πάλι για την θυσία του Μεσολογγίου και είπα «Μα καλά, δεν είναι ντροπή μας σαν Έλληνες που δεν έχουμε κάνει μια σοβαρή ταινία για το Μεσολόγγι ? Αν γινόταν μια ταινία για αυτό, θα καθηλωνόταν όλος ο πλανήτης !». Αυτό ήταν. Όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου. Το ότι ένας άνθρωπος της τηλεόρασης και του θεάματος, που δεν κατάγεται από το Μεσολόγγι, «βλέπει» ότι μια ταινία για την Έξοδο του Μεσολογγίου θα είχε νόημα να γίνει και όχι μόνο ότι θα είχε επιτυχία αλλά και ότι θα συγκλόνιζε τον κόσμο, με έκανε να πω «Επιτέλους ! Δεν είμαι ο μόνος που το βλέπω ! Τώρα είναι η στιγμή. Τώρα είναι η ώρα !». Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι όσα έχω ζήσει από παιδί στο Μεσολόγγι, η εισαγωγή μου στην Ευελπίδων, η πορεία μου σαν αξιωματικός, οι 3Dprintedνάρθηκες βάσει των οποίωνγνώρισα τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρίες και ξεκίνησα να γράφω σενάρια, ήταν σαν γεγονότα που ταξίδευαν στον χρόνο και κάποια στιγμή συναντήθηκαν. Για να μην πω συγκρούστηκαν…. Διακόπτω το σενάριο για την άλλη ταινία και ξεκινάω το σενάριο για την «Θυσία». Στόχος ? Μια τέτοια ταινία να γυριστεί το 2026, 200 χρόνια μετά την Έξοδο !
Στρώθηκα κάτω λοιπόν. Ξανασυγκέντρωσα όλα τα αρχεία που είχα μελετήσει στην διπλωματική μου και που αφορούσαν τις πολιορκίες και την Έξοδο. Έβαλα στόχο ότι μέχρι τις 10 Απριλίου του 2023 το σενάριο θα έχει τελειώσει. Τίποτα δεν θα με εμπόδιζε, τίποτα δεν θα με σταμάταγε. Τα γεγονότα της περιόδου εκείνης είναι πολλά. Δεν χωρούν σε μια ταινία που θέλει πλοκή και όχι απλή παράθεση γεγονότων. Επίσης ποιους ήρωες θα βάλεις ? Πόσους ? Πως θα αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους ? Ποια ιστορία θα τους ενώσει ? Όλα αυτά μπήκαν στη θέση τους με συγκολλητική ουσία τη μυθοπλασία. 6 Απριλίου 2023 μπαίνει η λέξη «ΤΕΛΟΣ» στο σενάριο. Ο αγώνας της συγγραφής και συρραφής των γεγονότων- σκηνών τελείωσε. Ένας άλλος αγώνας άρχισε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η εύρεση παραγωγού ή σχήματος εταιρειών παραγωγής που θα αναλάβουν να εκτελέσουν αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Μια ομάδα ανθρώπων δημιουργήθηκε από τότε που προσπαθεί να βρει λύση σε αυτόν τον δύσκολο γρίφο. Μια ομάδα κάποιων «ωραίων τρελών» που πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα το όνειρό μας.Μέλη αυτής της ομάδας είναι η εξαιρετική δικηγόρος, μέλος του δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κα Ιωάννα Λαχανά, εξέχουσες προσωπικότητες της Ιερής πόλης αλλά και η ηγετική ομάδα του “Μεσολόγγι μ’”.Έχουμε απευθυνθεί σε μεγάλες εγχώριες εταιρείες παραγωγής. Δυστυχώς ο φόρτος εργασιών τους είναι μεγάλος και η αξιολόγηση της πρότασής μας θα καθυστερήσει. Το 2026 όμως φτάνει τάχιστα. Το 26 για εμάς είναι μια ευκαιρία η χώρα να αξιοποιήσει ένα χαμένο (λόγω του COVID) 2021. Γι’ αυτό σκεφτήκαμε να σας το κοινοποιήσουμε. Για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να παλέψουμε μαζί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα. Ο καθένας όπως μπορεί. Με μια γνωριμία, μια καλή κουβέντα, μια καλή διάθεση.
Φαντάζεσαι φίλη/φίλε μου να γίνει αυτή η ταινία ? Για φαντάσου το Μεσολόγγι μετά από αυτό ? Πρόσεξε. Δεν μιλάμε για μια ταινία διεκπεραιωτική. Δεν μιλάμε για ντοκιμαντέρ. Μιλάμε για μια ταινία μεγάλου μήκους που αντίστοιχή της δεν θα έχει ξαναγίνει στον ελληνικό κινηματογράφο. Όχι γιατί έγραψε ο υποφαινόμενος το σενάριο. Απλά γιατί αυτό αξίζει στην θυσία των προγόνων μας. Να ξέρεις κάτι.Ότι και να κάνουμε για τον αγώνα των «Ελευθέρων Πολιορκημένων» λίγο θα είναι. Αλλά αυτό το λίγο που μας αναλογεί, ας το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε.Παρεμπιπτόντως, πάλι σε επεισόδιο της προηγούμενης εβδομάδας ο κ.Αρναούτογλου βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για το Μεσολόγγι. Και πάλι σχεδόν εκλιπάρησε να γίνει μια ταινία για την θυσία (όχι μόνο για την Έξοδο) του Μεσολογγίου. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Όταν τελείωσα τη συγγραφή του σεναρίου, μου είπαν οι δικοί μου άνθρωποι «Γιατί δεν το κάνεις βιβλίο ?» ή «ξέρεις πόσα χρήματα θέλει μια τέτοια ταινία ?». Μα δε θέλω να το κάνω βιβλίο. Δεν θέλω να περιγράψω ξανά τα γεγονότα. Αυτό το έκανε καταπληκτικά ο Κασομούλης. Εγώ θέλω να το ζήσω. Και μαζί με εμένα να το ζήσουν και αυτοί που ξέχασαν τι είναι το Μεσολόγγι. Μόνο έτσι θα καταλάβουν πόσο πολύ το πλήγωσαν. Πόσο πολύ το προσέβαλαν. Δεν με νοιάζει αν είναι ανάξιοι και ότι δεν θα με καταλάβουν ότι και να κάνω. Εγώ θα κάνω το χρέος μου. Έστω και σαν κομπάρσος.
Για Φαντάσου φίλη/φίλε μου να μαζευτούμε με τις αρματωσιές μας μια νύχτα σε ένα σκηνικό της πάλαι ποτέ «Λουνέτας».Να ακουστεί μέσα στη νύχτα η φωνή ενός σκηνοθέτη : «Φώτα, Κλακέτα, Πάμε !» και οι πύλες να ανοίξουν. Έστω για μια στιγμή. Έστω για μια βραδιά. Έστω και στα ψέματα. Θα το λέω μέχρι και στα εγγόνια μου. Εγώ ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη. Εσύ ?
Αν και εσύ το νοιώθεις, μπορείς να μας βοηθήσεις. Ή τώρα ή ποτέ ! Καλό Βαγιώνε και Καλές Αντάμωσες στις επάλξεις λοιπόν,
