Άρθρο της Ειρήνης Ραϊδη, Ψυχολόγου , Ειδικευμένης στη Συστημική Ψυχοθεραπεία
Συχνά δέχομαι τηλεφωνήματα και αιτήματα για θεραπεία σε παιδιά και εφήβους, από τους γονείς τους. Παιδοψυχολόγος δεν είμαι, οπότε δεν αναλαμβάνω τέτοιες περιπτώσεις. Τις ελάχιστες φορές που δέχτηκα να ασχοληθώ αφορούσε τελειόφοιτους Λυκείου.
Τα συμπεράσματα μου σε τακτική βάση μπορώ να πω, ήταν πως τα προβλήματα που έβλεπα στα παιδιά ήταν προβλήματα της οικογένειας άρα και «δουλειά» των γονιών να ασχοληθούν και να τα επιλύσουν μόνοι τους ή με βοήθεια. Σαφώς υπάρχουν θέματα και διαταραχές που απαιτούν τη βοήθεια παιδοψυχολόγου, όμως θεωρώ πως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εξομαλυνθεί μια κατάσταση χωρίς τη συμμετοχή και τη βοήθεια των γονιών και χωρίς καμία εμπλοκή τους στη θεραπεία του παιδιού. Όταν όμως μοιράζομαι τις διαπιστώσεις μου με τους γονείς, αμέσως βλέπω με τα «μάτια του μυαλού» τείχη και πολεμίστρες να υψώνονται και η άμυνα αρχικά και η επίθεση στη συνέχεια, να είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Σα μητέρα πάνω απ’ όλα και σαν ειδικός μετά, προσωπικά θα χαιρόμουν πάρα πολύ σε αντίστοιχη περίπτωση να ακούσω πως το παιδί μου δεν έχει το ίδιο πρόβλημα ή τέλος πάντων πως όποιο θέμα του θα λυνόταν μέσα από εμένα. Γιατί πιστεύω πως κανένας δε θέλει συνειδητά να ταλαιπωρείται το παιδί του. Θα προτιμούσε να ταλαιπωρηθεί ο ίδιος αντ’ αυτού – αν θεωρείται ταλαιπωρία η θεραπεία. Επίσης, κανείς δε γίνεται γονιός έχοντας προϋπηρεσία στο αντικείμενο «ανατροφής τέκνων» οπότε είναι δεδομένο ότι λάθη θα γίνουν, συν τα προσωπικά θέματα που έχει ο καθένας μας, συν εξωτερικά γεγονότα που θα μας επηρεάσουν, άρα θα έχουν αντίκτυπο και στο ρόλο μας ως γονείς, συν, συν, συν….. Δεν το λέω λοιπόν για να αφήσω αιχμές ούτε για να έχει κανένας ενοχές, ούτε δικαστής και εισαγγελέας διορίστηκα.
Ο ρόλος του ψυχολόγου είναι να βοηθάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την ανακούφιση αυτών που ζητάνε τη βοήθειά του.
Ούτε κρίνει ούτε αφορίζει.
Συμβουλεύει, εκπαιδεύει, φροντίζει, απαλύνει.
Όμως αυτή η βοήθεια θα δοθεί μόνο στα πλαίσια της αλήθειας και του σεβασμού των ρόλων. Αν κάποιος δεν αποδέχεται την αλήθεια, δε θέλει να προσπαθήσει για το καλύτερο, πώς περιμένει να αλλάξει μια κατάσταση?
Τα παιδιά μας είναι σα σφουγγάρια που απορροφούν τα θετικά και τα αρνητικά του συστήματος στο οποίο μεγαλώνουν. Το δικό μας χρέος είναι να τους εξασφαλίζουμε το καλύτερο δυνατόν περιβάλλον για να «ανθίσουν». Τα παιδιά είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε ως γονείς και ως κοινωνία. Δε βοηθάει ο εγωισμός, οι ενοχές, οι εμμονές σε παρωχημένες αντιλήψεις.
Δεν έχει σημασία αν θα πέσεις στη ζωή. Σημασία έχει να σηκώνεσαι κάθε φορά, πιο δυνατός και πιο σοφός. Και αυτό είναι ένα σημαντικό μάθημα και παράδειγμα για τα παιδιά μας…
