Άρθρο της ψυχολόγου Ειρήνης Ραϊδη, ειδικευμένης στη συστημική και οικογενειακή θεραπεία
«Ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον», είχε πει ο Αριστοτέλης.
« Ο φίλος σου, είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για εσένα και, παρ’ όλα αυτά, ακόμα του αρέσεις» Elbert Hubbard ( Αμερικανός συγγραφέας).
Πολλοί άνθρωποι συγχέουν τις απλές γνωριμίες με τις φιλίες. Ο καθένας μας δύναται να γνωρίζει εκατοντάδες άτομα, από το σχολείο, από τις σπουδές, από το στρατό, από τις δουλειές, από τη γειτονιά ,από τις δραστηριότητές του, από τα social. Αυτό δε σημαίνει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι του. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι «κοινωνικοί», που γνωρίζουν τους «πάντες», αλλά είναι τόσο μόνοι. ..
Γιατί κανένας από αυτούς δεν είναι φίλος. Είναι απλά γνωστός.
Πολύ συχνά, λόγω των ταχυτήτων που αναπτύσσουμε στην καθημερινότητά μας για να τα προλάβουμε όλα (δουλειά, δεύτερη δουλειά, παιδιά, οικογενειακές υποχρεώσεις , δεκάδες ρόλοι που έχει ο καθένας μας), «αφήνουμε» το κομμάτι της φιλίας στην άκρη. Παραιτούμαστε από μια βασική μας ανάγκη δηλαδή.
Γιατί , μπορεί να θεωρούμε ότι δεν είναι πρώτης προτεραιότητας θέμα και μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτή την πτυχή της ζωής μας μόνο εφόσον έχουμε τακτοποιήσει όλα τα υπόλοιπα…
Να συμπληρώσω κάπου εδώ, ότι έχω παρατηρήσει από τους ανθρώπους που έρχονται να ζητήσουν την επαγγελματική βοήθεια μου, και έχουν αναπτύξει ψυχικές διαταραχές, συνήθως το κομμάτι της φιλίας απουσιάζει παντελώς από τη ζωή τους. Τυχαίο??Αλήθεια, δε το νομίζω.
Μαζί με τον εαυτό μας, χάνονται και οι φίλοι. Παραιτούμαστε από τον εαυτό μας, παραιτούμαστε και από τη φιλία. Άλλωστε ποιος πραγματικός φίλος θα μας άφηνε να καταρρεύσουμε χωρίς να μας καθρεφτίσει την απελπισία μας, χωρίς να κρίνει τις κακές επιλογές μας, χωρίς να μας παροτρύνει να ζητήσουμε βοήθεια, χωρίς να μας φωνάξει, χωρίς να μας αγκαλιάσει??
Από την άλλη μεριά, οι άνθρωποι που πάσχουν ψυχικά, απωθούν και αποφεύγουν τους φίλους ακριβώς για να «αποφύγουν» το διεισδυτικό βλέμμα και το καθρέφτισμά τους και να μπορούν ανενόχλητα να βυθιστούν στη θλίψη, το άγχος, το βούρκο των βαριών ανεπεξέργαστων συναισθημάτων τους… Έτσι όμως στερούν τον εαυτό τους από μια πολύ σημαντική πηγή βοήθειας, ανακούφισης, χαράς, ζωής.
Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουμε δουλειές, συντρόφους, μέρη, αλλάζουμε απόψεις, αλλάζουμε μέσα μας, έξω μας, όμως κάποιες φιλίες μένουν εκεί, αγκαλιάζοντας τις διαφορές μας και τις ψυχές μας. Οι ερωτικές σχέσεις χαλάνε, οι γάμοι διαλύονται, οι δουλειές αλλάζουν και μαζί και οι συνάδελφοι, τα παιδιά μας μεγαλώνουν και ακολουθούν τη δική τους πορεία στη ζωή. Οι φίλοι όμως??
Οι φίλοι μπορεί να είναι και παντοτινοί.
Θα μου πείτε, δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θετικά. Υπάρχουν φίλοι που μας πρόδωσαν, που μας εγκατέλειψαν, που μας εκμεταλλεύτηκαν. Η φιλία είναι και αυτή μια σχέση, που έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της, που αντικατοπτρίζει τις επιλογές μας, την ωριμότητά μας, φθείρεται με το χρόνο και «τρίβεται» με την καθημερινότητα. Μη βγάζουμε όμως τον εαυτό μας και την ουρά μας απ’έξω.
Επιλέγουμε, μαθαίνουμε από τα λάθη μας και δεν ξεχνούμε να ποτίζουμε το «γλαστράκι» της φιλίας συχνά. Γιατί είναι μια ζωντανή σχέση και χρειάζεται τη φροντίδα και την παρουσία μας. Όχι μόνο όποτε το θυμόμαστε ή όποτε το έχουμε ανάγκη.
Η φιλία σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Είναι η οικογένεια που επιλέγουμε. Ο φίλος θα σε δει στα καλά και τα ανάποδά σου, θα σε δει σε όλες τις φάσεις της ζωής σου, σε όλες τις αλλαγές σου. Θα σε ακολουθεί και θα σε παρακολουθεί. Μπορεί η ζωή να τα έχει φέρει έτσι που να έχεις χρόνια να τον δεις από κοντά ή να κάνεις καιρό ακόμη και να του μιλήσεις στο τηλέφωνο. Μπορεί να είστε τυχεροί και να ζείτε μαζί την καθημερινότητα. Η πραγματική φιλία δε γνωρίζει από αποστάσεις χιλιομετρικές ή από «διαλείμματα».
Το βάλσαμο της φιλίας είναι πάντα εκεί, στη διάθεσή σου.
Σε μια εποχή που το εφήμερο και το επιφανειακό χαρακτηρίζει τη ζωή μας, ας επενδύσουμε στον άνθρωπο και στις σχέσεις. Είναι το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει, να μας σώσει, να μας λυτρώσει…
