πηγή Μίλτος Ζαβέρδας
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρ. Ευαγγελάτου «Ιστορία του Μεσολογγίου»)
«Η θαλασσία συγκοινωνία από της απελευθερώσεως (1828), εγίνετο διά προσσεγγίσεως των πλοίων εις το Βασιλάδι. Βραδύτερον, το 1876 ότε έγινε ο δρόμος μέχρι Τουρλίδος, εγένετο διά του ανοικτού πελάγους της Τουρλίδος. Τον Οκτώβριο του 1929 με πρωτοβουλίαν του Νομάρχου Αιτωλοακαρνανίας Γεωργίου Κουράτου (δικηγόρου εκ Σάμης της Κεφαλληνίας), του βουλευτού Σπυρίδωνος Κ. Τρικούπη, του Δημάρχου Χρήστου Ευαγγελάτου, του Γενικού Διευθυντού των Δημοσίων Έργων Άγγελου Οικονόμου (Υπουργού επί κυβερνήσεως Ιωάννου Μεταξά), του Μεσολογγίτου Διευθυντού του Υπουργείου Δημοσίων Έργων Δημητρίου Μιλ. Σέχου και με ομόψηφον γνώμην όλης της πόλεως απεφασίσθη η διάνοιξις αύλακος από της ανοικτής θαλάσσης. Οι κάτοικοι του Αγρινίου αντέδρασαν διά το έργον, το οποίον τελικώς ενέκρινε η κυβέρνησις Ελευθερίου Βενιζέλου και αι εργασίαι ήρξαντο την 1ην Αυγούστου 1930 και κατά τον πόλεμον 1940 υπήρχε ασφαλής λιμήν (αρχική μελέτη Τζουρά, μήκος αύλακος 4208 μέτρα, λεκάνης εμβαδόν 160 τετρ. χλμ., πλάτος 42 μέτρα, βάθος 7μέτρα), διά διώρυγος φωτοσημασμένης, εξυπηρετήσας τον αγώνα και πριν τον νομόν διά τας μεταφοράς και την συγκοινωνίαν. Αι δαπάναι των λιμενικών έργων κατεβλήθησαν υπό του λιμενικού ταμείου, το οποίο προεδρεύεται υπό του Διευθυντού της Νομαρχίας».
