Φίλε / Φίλη
Για φαντάσου το Μεσολόγγι… Το Μεσολόγγι που αγαπάς, που το πονάς και σε πονάει, αυτό που πέρασες «τα πρώτα σου χρόνια τ’ αξέχαστα», να ‘ταν όπως αυτό που ονειρεύεσαι. Να ‘χες μια δύναμη θεϊκή, έστω και για λίγο. Ένα μαγικό ραβδάκι βρε αδερφέ. Και μόλις κάνεις «έτσι για» να το πλάθεις όπως το πόθησε η ψυχή σου. Για πες μου λοιπόν….πως θα το ‘πλαθες ? Τι θα άλλαζες ?
Αυτό λοιπόν φίλε ή φίλη μου, πασά μ’ για τσούπα μ’, που λέμε εδώ στα μέρη μας, θα είναι το θέμα αυτής εδώ της στήλης. Να μοιραζόμαστε, το τι θα άλλαζε ο καθένας μας σε αυτόν εδώ τον τόπο. Τον τόπο τον Ιερό και πονεμένο. Τον όμορφο και ρημαγμένο ταυτόχρονα.
Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή…την δύσκολη, όπως κάθε αρχή.
Όλοι θα θέλαμε να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας. Να αλλάξει ο κόσμος όλος. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Όλοι ζητάμε να αλλάξει ο κόσμος, μα κανείς δεν κοιτάζει να αλλάξει τον εαυτό του. Αυτή λοιπόν φίλοι μου είναι η αρχή, η δύσκολη.
Για φαντάσου το Μεσολόγγι και εμείς να είμαστε κάποιοι άλλοι…
Όχι πιο όμορφοι, πιο ψηλοί ή πιο νέοι. Άλλοι.Αλλά μέσα μας. Όχι απέξω μας. Να βρε αδερφάκι μ’, να σε δω το πρωί και να μη κρίνω τα ρούχα που φοράς και πως τα φοράς. Να μην ακούσω το κουτσομπολιό της γειτόνισσας για το ποιόνε ή ποιάνε έμπασες χθες στο σπίτι σου. Να σου χαμογελάσω. Να σου πω έναν λόγο καλό, όχι εξυπνάδα. Το χιούμορ το ‘χουμε μπόλικο εδώ. Δόξα σοι ο Θεός. Ας το χρησιμοποιήσουμε για καλό λοιπόν. Θα ‘χεις δει τα βιντεάκια που έχει αναρτήσει το «Μεσολόγγι μ’» κατά καιρούς. Μπορεί να τα βλέπεις και να λες «μαρέ τι παλαβωμάρεςκάν’ νε?». Δεν στοχεύουν όμως στηγελοιοποίηση προσώπων ή καταστάσεων. Αλλά στη διασκέδαση της ασχήμιας μας. Αυτής που είναι μέσα μας, όχι έξω μας. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι. Αντί όμως να γκρινιάξουμε, να φωνάξουμε, να βρίσουμε τον τάδε και τον δείνα που μας λησμονεί, μας αγνοεί ή ακόμα και μας πολεμάει. Ας απαντήσουμε με γέλιο. Έτσι για το καλό. Εκεί όπου μας καίνε τα όνειρα, εμείς να φυτεύουμε ένα λουλούδι «έτσι για να μοσχοβολήσει ο τόπος» που λέει και ο ποιητής. Την επόμενη φορά που θα με δεις στον δρόμο λοιπόν σκέψου κάτι καλό για μένα, όχι κάτι κακό. Κάνε το μυαλό σου «ένα εργοστάσιο καλών λογισμών» όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος,μέρες που ‘ναι. Σκέψου ένα άλλο Μεσολόγγι και πρώτα από όλα πες μια καλή κουβέντα. Με λογισμό και μ’ όνειρο….
Μη ρωτάς τι θα κάνουν με την λιμνοθάλασσα, ρώτα εσύ τι μπορεί να κάνεις για να την προστατέψεις. Μη πετάξεις ρε αδερφέ τη γόπα από το αμάξι όταν περνάς από το δρόμο της Τουρλίδας στο νερό. Μην ρίξεις το μπουκαλάκι ή το κουτάκι με το αναψυκτικό στη λιμνοθάλασσα μόλις το τελειώσεις. Δεν θέλει λεφτά. Τα λεφτά τα έδωσεςόταν το αγόρασες. Μυαλό και παιδεία θέλει για το πετάξεις στον επόμενο μπλε κάδο. Είτε ανοίγει κι αυτός ο καημένος με φωνητική εντολή είτε όχι.
Μη γράφεις με σπρέι ότι όρθιο και στερεό βρεις μπροστά σου. Δεν θα γίνω Ολυμπιακός επειδή έγραψες στον τοίχο μου «Θύρα 7» και το άλλο το βαρύγδουπο «WerulethisLand». Δεν φοβίζει κανέναν αδερφέ αν εσύ κάνεις εδώ κουμάντο. Αγαπάς την ομάδα σου. Μπράβο σου ! Και γω. Τράβα λοιπόν και πάρε διαρκείας και πάνε στο γήπεδο να την στηρίξεις με την φωνή σου. Όχι βάφοντας τα ΚΑΦΑΟ στον καινούργιο δρόμο της Τουρλίδας και στα αγάλματα ανθρώπων που πάλεψαν για να μιλάς Ελληνικά και να αναπνέεις ελεύθερα. Έχεις καλλιτεχνικές ανησυχίες ? Δύο φορές Μπράβο σου ! Τόσοι και τόσες καλλιτέχνες υπάρχουν στην πόλη μας.Βρες τους. Μοιράσου μαζί τους τις σκέψεις σου για ένα γκράφιτι που θα θυμόμαστε για χρόνια και θα φωτογραφιζόμαστε δίπλα του. Είσαι παιδί με όνειρα και ενέργεια. Μαζί σου είμαι. Δεν είναι ωραίο όμως να γυρνάς σαν τον κλέφτη και να ασχημαίνεις τον τόπο. Δεν σε τιμά. Δεν σου αξίζει.
Μη, μη…τόσα πολλά μη θέλω να γράψω αλλά θα σε κουράσω και δεν θέλω. Άλλωστε δεν είναι ωραίο να μας κουνάει κανείς το δάχτυλο. Σκέψου θετικά. Σκέψου όμορφα. Άσε τι κάνανε ή δεν κάνανε οι άλλοι. Οι άλλοι έφυγαν. Εμείς είμαστε εδώ. Κοίτα γύρω σου ! Εμείς είμαστε ! Κάνε ότι μπορείς. Και όταν κάνεις αυτό που μπορείς, μετά κάνε αυτό που δεν μπορείς.
Λίγο πριν κλείσω αυτό το πρώτο μου άρθρο, θέλω να σου πω κάτι που μετά από 10 από τέτοια άρθρα μπορεί και να το ξεχάσεις. Θα είναι εδώ όμως στο πρώτο-πρώτο άρθρο για να ανατρέξεις εύκολα και γρήγορα. Το ότι κάποιοι ευαγγελιζόμαστε ένα νέο, εξωστρεφές Μεσολόγγι δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε ποιοι είμαστε και σε ποιους οφείλουμε αυτό που είμαστε. Μου είπε κάποτε μια ψυχή «εδώ κουμάντο αδερφέ κάν ‘νε οι πεθαμέν’».Είναι μια φράση πολύ εύστοχη αλλά εύκολα παρεξηγήσιμη. Οι τιμημένοι μας νεκροί, οι αθάνατοι, δεν λησμονιούνται από κανέναν. Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να τους λησμονήσει. Για φαντάσου λοιπόν, αν σηκωνότανε ο Μπότσαρης από τον τάφο και σου ‘λεγε «Πάνε με μαρέ να μ’ δείξεις τον τόπο που πέθανα για να λευτερωθεί !», για πες μου που θα τον πήγαινες ? Στο κέντρο ? με τα μισά και πλέον καταστήματα έρημα και με λουκέτα στις πόρτες τους να γράφουν «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» ή «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» ? Στη λιμνοθάλασσα ? που κάθε μέρα ξεβράζει ότι σκουπίδι πετάμε εμείς οι ανεγκέφαλοι ? Κι αν σου ζήταγε να πάει να ανάψει ένα κεράκι στην Αγιά Τριάδα πως θα τονε πήγαινες ? «Καλά μωρέ ? 200 χρόνια πάνε και ακόμα να φκιάσετε ένα δρόμο ?» αυτό θα σε ρώταγε και θα ‘σκυβες το κεφάλι. Θα του ‘δειχνες τον τοίχο που τον έβαψες μαύρο για να τιμήσεις την θυσία τους και θα σου λέγε «Μαρέ βάψτωνε κόκκινο να φωτιστεί ο τόπος !». Και λίγο πριν ξαναξαπλώσει κάτω από την «παιδούλα» για να συνεχίσει τον αιώνιο ύπνο του θα σου λέγε «Άκουσε να δεις παιδί μου, εμείς πεθάναμε για να ζήσετε εσείς λεύτεροι και μονιασμένοι. Μη μας ξεχάσετε. Αλλά να ζήσετε ! Ελεύθεροι !». Έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα αδερφέ μου. Και για να κλείσω τις μεγαλοστομίες θα σου εκμυστηρευτώ κάτι. Παλεύουμε εδώ και καιρό μια ομάδα λίγων «ωραίων παλαβών» να προβάλουμε την θυσία αυτών των ανθρώπων όχι μόνο στην Ελλάδα και στο «εμείς και εμείς»,αλλά σε όλη την οικουμένη. Όπως τους αρμόζει. Με κάτι μεγάλο. Κάτι πολύ μεγάλο. Αν τυχόν δεν εισακουστούμε από αυτούς που έχουμε απευθυνθεί, θα απευθυνθούμε σε εσάς φίλοι, συντοπίτες και κάθε λογιών ελεύθεροι άνθρωποι. Για να κάνουμε το όραμά μας πραγματικότητα !
Πηγαίνοντας να υπογράψω το παρόν άρθρο με το κανονικό μου όνομα, το μετάνιωσα. Όχι γιατί θέλω να σου κρυφτώ.Απλά γιατί δεν με λογαριάζω και για κανέναν σπουδαίο. Ίσως γιατί έτσι νοιώθω πιο Ελεύθερος αν και… πολιορκημένος από τον εγωισμό μου. Ίσως γιατί ακόμη και αν δεν ήμουν Μεσολογγίτης εξ αίματος, θα ήμουν εκ πεποιθήσεως. Ίσως γιατί βρίσκομαι σε έναν τόπο που έχει τους περισσότερους μη εγγεγραμμένους δημότες από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο. Ίσως γιατί «κάθε Ελεύθερος Άνθρωπος είναι Δημότης Μεσολογγίου».
Δεν θα σου πω «Εις το επανιδείν».Θα σε χαιρετήσω όπως χαιρετιόμαστε αρματωμένοι, έτοιμοι για τις επάλξεις των νέων προκλήσεων.
Καλές Αντάμωσες λοιπόν,
Ένας Ελεύθερος Άνθρωπος
