Η παγίδα του «χαμόγελου»…
Υπάρχει η κοινή πεποίθηση πως οι άνθρωποι που είναι λειτουργικοί στην καθημερινότητα και ίσως πιο χαμογελαστοί και υποστηρικτικοί από το μέσο όρο κάποιες φορές(λόγω αυξημένης ενσυναίσθησης), αποκλείεται να υποφέρουν ή να νοσούν από κάποιο ψυχικό νόσημα. « Η Μαρία έχει κατάθλιψη??Αποκλείεται! Είναι το πιο χαμογελαστό κορίτσι στη δουλειά!» ή «Αφού μια χαρά τη βλέπω τη Γεωργία! Και στη δουλειά της πάει και τα παιδιά της φροντίζει! Τι κρίσεις πανικού και φοβίες μου λες???».
Κι όμως…. Οι ψυχικές νόσοι δεν είναι απαραίτητο να είναι εμφανείς στο ευρύτερο περιβάλλον/σύστημα του ανθρώπου που νοσεί. Πολύ συχνά είναι καλυμμένες, κρυμμένες ώστε να ταιριάζουν στην κοινά αποδεκτή εικόνα του φυσιολογικού. Δε βγάζουν φιρμάνι, δε «φωνάζουν» και έτσι οι άνθρωποι μένουν αβοήθητοι, παγιδευμένοι στο πρόβλημά τους. Πάντα βέβαια υπάρχουν ενδείξεις. Όμως δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Η επιφάνεια μας ξεγελά. Σίγουρα έχετε ακούσει τον όρο «χαμογελαστή κατάθλιψη», που δηλώνει ακριβώς αυτό: Το χαμόγελο που πίσω του κρύβει τον ανθρώπινο πόνο.
Συχνά οι άνθρωποι που υποφέρουν, κάνουν υπερπροσπάθεια να κρύψουν το πρόβλημά τους είτε από φόβο να το αντιμετωπίσουν είτε από άγνοια είτε επειδή φοβούνται την αντίδραση των άλλων αν αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Τα προβλήματα μένουν χρόνια χωρίς φροντίδα και οι ζωές τους δύσκολες και συχνά αβάστακτες, με ό,τι συνεπάγεται.
Υπάρχει επίσης μια ακόμη κοινή πεποίθηση που δυσκολεύει τα πράγματα: «Μόνος σου πρέπει να βρεις το νόημα της ζωής, αν δεν μπορείς να βρεις εσύ τον τρόπο να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου, τότε ποιος μπορεί να το κάνει αυτό?». Αυτή η «απαράδεκτη» κατά τη γνώμη μου δήλωση εν έτει 2023, αφήνει τους ψυχικά δυσκολεμένους συνανθρώπους μας, στο έλεος των προβλημάτων τους. Οι άνθρωποι ανήκουμε σε συστήματα, σε κοινωνίες, κοινότητες, οικογένειες. Για ποιο λόγο αν είναι όλα να τα κάνει κανένας μόνος του? Και επίσης για ποιο λόγο πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως υπερήρωα που «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει??». Υπάρχουν πράγματα που για να γίνουν χρειάζεται βοήθεια και υποστήριξη. Όταν κάποιος κρέμεται στο χείλος του γκρεμού, χρειάζεται ένα χέρι βοήθειας για να τον σηκώσει επάνω. Την άλλη μέρα αυτός που έδωσε το χέρι του και έσωσε τον άνθρωπο, μπορεί να χρειαστεί τη βοήθειά του για να επιδιορθώσει τη στέγη του σπιτιού του και πάει λέγοντας.
Όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά και ο καιρός περνάει χωρίς να βελτιώνεται, σημαίνει πολύ απλά ότι χρειάζεται βοήθεια. Το νόημα της ζωής μπορεί να το βρει με την ενίσχυση των φίλων του, με τη συμπαράσταση της οικογένειάς του, με την ενασχόληση με ένα ανώτερο σκοπό και πολλές φορές, με τη βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας. Γιατί πρέπει κάποιος να ταλαιπωρείται μόνος του? Σε τι εξυπηρετεί όλο αυτό? Και άντε παλιότερα δεν υπήρχε αυτή η εξέλιξη στον κλάδο της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής και ούτε μπορούσε κάποιος να βρει ειδικό ψυχικής υγείας εύκολα, ειδικά στην επαρχία. Αλλά τώρα?? Τώρα??
Κανείς αβοήθητος!
Κανένας μόνος του!
Και μην ξεχνάτε: το ότι κάποιος «ζει», δε σημαίνει ότι ΖΕΙ!!
